รูปถ่ายที่ไม่มีวันหมดอายุ

ช่วงนี้ผมมักจะเจอคำถามแบบนี้เยอะขึ้นเรื่อยๆ "พี่ๆ.... พี่ถ่ายแนวไหน" "พี่ๆ....แต่งสีแนวไหน" เอาจริงๆเลยนะ ผมไม่มีแนวอะไรเลย นึกจะถ่ายก็ถ่าย ไม่ค่อยมีแนวอะไรกับเค้าเท่าไร บางคนบอกผมเป็นแนวเพื่อชีวิต เอออันนี้ชอบ สมัยก่อนผมก็เคยคิดนะว่าต้องหาแนวเป็นของตัวเอง ช่วงนั้นก็จะแบบว่า กูต้อง Portrait เท่านั้น ขาวดำด้วย ต้องอาร์ต ต้องหล่อ กูไม่ถ่ายภาพสี 5555 ช่วงนั้นดูงี่เง่ายังไงก็ไม่รู้ สักพักก็มาถ่ายอาหารก็ไม่ยอมถ่ายอย่างอื่นเลย ซึ่งน่าเบื่อตัวเองมากๆเวลาย้อนกลับไปคิดถึงมัน พยามจะหาแนวให้ได้ วิ่งตามคนอื่นตลอดเวลา ................................."การวิ่งตามคนอื่นมันเหนื่อย"................................ พอมาอีกช่วงนึงเริ่มถ่ายฟิล์ม ผมก็ไม่จับดิจิตอลเลย เหมือนๆว่าจะเป็นคนสุดโต้งมากเกินไป จนมาวันนึงเริ่มเหนื่อยที่จะต้องพยามเป็น พยามสร้างกรอบให้ตัวเอง แล้วก็เกิดคำถามขึ้นมาว่า ................................... ทำเพื่อ.......................................... สุดท้ายก็ตัดสินใจเลยว่าไม่มีแนวอะไรทั้งนั้น มีความสุขที่ได้ถ่ายรูปพอหละ มีหลายๆคนพยาย

วันนี้มีน้องคนนึงมาถามผมว่า จารย์อยากส่งรูปถ่ายเข้าประกวดจัง แต่ไม่กล้าส่งกลัวไม่ได้รางวัล นู้นนี่นั่นทำให้ผมเองนึกถึงสมัยวัยรุ่นที่ชอบส่งรูปไปประกวดทั้งๆที่รูปก็ไม่ได้สวยอะไร เชื่อไหม??มันเป็นช่วงเวลาที่ตัวเองดูเลวมากๆ 555 ผมเป็นคนที่ไม่อยากให้ใครชนะผม ผมเลยไม่บอกอะไรเวลามีใครมาถาม ช่วงนั้นผมพอทำไฟล์ภาพได้พอสมควร แถมผมยังแนะนำผิดๆไปให้เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเก่งกว่าเรา เออพอย้อนกลับมาคิดเราทำได้ไงหวะ โคตรเลวอะ ผมเครียดกับการที่อยากได้รางวัลซะเหลือเกิน อยากเทห์ อยากแบบว่าเฮ้ย กูช่างภาพมีรางวัลนะเว้ย อยากให้คนยอมรับ อยากซะจนรู้สึกว่า เรานี่บ้าบอจริงๆนะ จนมาถึงงานสุดท้ายที่เปลี่ยนความคิดไปโดยสิ้นเชิง คืองานประกวดภาพถ่ายของเว็ปเมืองนอกงานหนึ่ง เกี่ยวกับภาพคน หรืออะไรไม่แน่ใจแต่เกี่ยวกับภาพคน ผมส่งภาพลุงคนนึงที่กำลังเล่นไวโอลินไป ผลออกมาว่า ผมได้รางวัลที่ 3 ทั้ง2 ประเภท แบบโหวตกับกรรมการตัดสิน ตอนที่รู้ว่าได้รางวัลโคตรหล่ออะ ผมปาวประกาศไปทั่ว ขี้อวดมากๆ ทุกคนพูดเหมือนๆกัน ดีใจด้วยนะ เก่งจัง แต่ประมาณครึ่งชั่วโมงความรู้สึกตื่นเต้นหายไปหมดเลย  ตอนนั่งกลับมานั่งคิดเลยนะ ว่าแค