รูปถ่ายที่ไม่มีวันหมดอายุ

เป็นคำถามที่ผมเจอบ่อยจริงๆ " พี่ๆไปถ่ายรูปที่ไหนดี หยุดแค่วันเดียวเอง??? " เอาเข้าจริงๆก็น่าเห็นใจนะ หลายๆคนคงต้องทำงาน6วันพอวันหยุดที กว่าจะจัดการ ซักผ้า เก็บกวาดห้อง ก็ปาไปครึ่งวันแล้วจะเอาเวลาไหนไปถ่ายรูป วันนี้ผมจะขอบอกสถานที่ที่พอจะไปถ่ายรูปได้ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง 1. สถานีรถไฟหัวลำโพง เป็นอีกที่ที่ชอบมากๆ ผมว่ามันมีอะไรให้ถ่ายมากมายจริง แต่ก็ต้องระวังทรัพย์สินดีๆ เพราะคนเยอะ อาจมีคนไม่ดีปะปนเข้ามาได้ เลนส์ที่น่ามีติดไปน่าจะช่วง wide กับ normal พอเลย การเดินทาง : นั่ง MRT มาลงที่สถานีหัวลำโพงได้เลย หรือนั่ง BTS มาลงอโศก แล้วต่อ MRT ก็ได้ ส่วนรถประจำทางก็มีเยอะนะ ลองหาข้อมูลกันได้ เวลาที่น่ามาถ่าย ผมว่าสักบ่าย3ถึง6โมงเย็นกำลังดีครับ 2. ถนนเยาราช เป็นถนนที่คลาสสิคมากๆ ผมชอบมาน่าจะบ่อยสุดหละ มันอยู่โซนเดียวกับหัวลำโพง ใครชอบเดินถ่ายรูปผมว่าโอเคมาก ถ้ามาจากหัวลำโพงลองเดินตามตรอกซอกซอยดูครับ มีอะไรให้ถ่ายมาก ของกินเยอะ หรือจะแวะเข้าไปตรงตลาดเก่า สำเพ๊ง รับรองสนุกครับ เลนส์ที่น่าติดมา 35mm ครับ การเดินทาง : นั่ง BTS มาลงสถานนี สนามกีฬา แล้วต่อรถเมล์ 73 ได้ ห

ช่วงนี้ผมมักจะเจอคำถามแบบนี้เยอะขึ้นเรื่อยๆ "พี่ๆ.... พี่ถ่ายแนวไหน" "พี่ๆ....แต่งสีแนวไหน" เอาจริงๆเลยนะ ผมไม่มีแนวอะไรเลย นึกจะถ่ายก็ถ่าย ไม่ค่อยมีแนวอะไรกับเค้าเท่าไร บางคนบอกผมเป็นแนวเพื่อชีวิต เอออันนี้ชอบ สมัยก่อนผมก็เคยคิดนะว่าต้องหาแนวเป็นของตัวเอง ช่วงนั้นก็จะแบบว่า กูต้อง Portrait เท่านั้น ขาวดำด้วย ต้องอาร์ต ต้องหล่อ กูไม่ถ่ายภาพสี 5555 ช่วงนั้นดูงี่เง่ายังไงก็ไม่รู้ สักพักก็มาถ่ายอาหารก็ไม่ยอมถ่ายอย่างอื่นเลย ซึ่งน่าเบื่อตัวเองมากๆเวลาย้อนกลับไปคิดถึงมัน พยามจะหาแนวให้ได้ วิ่งตามคนอื่นตลอดเวลา ................................."การวิ่งตามคนอื่นมันเหนื่อย"................................ พอมาอีกช่วงนึงเริ่มถ่ายฟิล์ม ผมก็ไม่จับดิจิตอลเลย เหมือนๆว่าจะเป็นคนสุดโต้งมากเกินไป จนมาวันนึงเริ่มเหนื่อยที่จะต้องพยามเป็น พยามสร้างกรอบให้ตัวเอง แล้วก็เกิดคำถามขึ้นมาว่า ................................... ทำเพื่อ.......................................... สุดท้ายก็ตัดสินใจเลยว่าไม่มีแนวอะไรทั้งนั้น มีความสุขที่ได้ถ่ายรูปพอหละ มีหลายๆคนพยาย

วันนี้มีน้องคนนึงมาถามผมว่า จารย์อยากส่งรูปถ่ายเข้าประกวดจัง แต่ไม่กล้าส่งกลัวไม่ได้รางวัล นู้นนี่นั่นทำให้ผมเองนึกถึงสมัยวัยรุ่นที่ชอบส่งรูปไปประกวดทั้งๆที่รูปก็ไม่ได้สวยอะไร เชื่อไหม??มันเป็นช่วงเวลาที่ตัวเองดูเลวมากๆ 555 ผมเป็นคนที่ไม่อยากให้ใครชนะผม ผมเลยไม่บอกอะไรเวลามีใครมาถาม ช่วงนั้นผมพอทำไฟล์ภาพได้พอสมควร แถมผมยังแนะนำผิดๆไปให้เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเก่งกว่าเรา เออพอย้อนกลับมาคิดเราทำได้ไงหวะ โคตรเลวอะ ผมเครียดกับการที่อยากได้รางวัลซะเหลือเกิน อยากเทห์ อยากแบบว่าเฮ้ย กูช่างภาพมีรางวัลนะเว้ย อยากให้คนยอมรับ อยากซะจนรู้สึกว่า เรานี่บ้าบอจริงๆนะ จนมาถึงงานสุดท้ายที่เปลี่ยนความคิดไปโดยสิ้นเชิง คืองานประกวดภาพถ่ายของเว็ปเมืองนอกงานหนึ่ง เกี่ยวกับภาพคน หรืออะไรไม่แน่ใจแต่เกี่ยวกับภาพคน ผมส่งภาพลุงคนนึงที่กำลังเล่นไวโอลินไป ผลออกมาว่า ผมได้รางวัลที่ 3 ทั้ง2 ประเภท แบบโหวตกับกรรมการตัดสิน ตอนที่รู้ว่าได้รางวัลโคตรหล่ออะ ผมปาวประกาศไปทั่ว ขี้อวดมากๆ ทุกคนพูดเหมือนๆกัน ดีใจด้วยนะ เก่งจัง แต่ประมาณครึ่งชั่วโมงความรู้สึกตื่นเต้นหายไปหมดเลย  ตอนนั่งกลับมานั่งคิดเลยนะ ว่าแค

ต้นเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา ผมได้กล้อง Lomo'Instant Automat Glass Magellan มาลองใช้ เอาจริงๆเลยนะตอนแรกไม่ค่อยอยากใช้สักเท่าไร เพราะว่าฟิล์มมันราคาไม่เบาเลยนะ ผมเลยไม่ได้ลองใช้สักที จนผ่านมาครึ่งเดือน เอาหวะลองดูสักตั้ง จะได้เอากล้องไปคืนร้านเค้า ฟิล์มเค้าก็ให้มาจะเสียดายอะไร ตอนแรกผมก็เอาไปถ่ายนู้นนี่นั้น พูดง่ายๆก็ถ่ายแบบให้มันหมดๆไป แต่พอมาคิดอีกที ฟิล์มกล่องหละ 270.- มี 10 ใบ ตกใบละ 27 บาท เฮ้ยๆๆๆ มันต้องทำอะไรให้มันคุ้มค่ากว่านี้แล้วหละ เออ!!! แล้วดีที่สุดของกล้องโพลารอยด์คืออะไร??? ผมคิดหลายอย่างเลยนะสำหรับการจะใช้กล้องโพลารอยด์ยังไงให้คุ้มค่าที่สุด สุดท้าย คำตอบที่ได้สำหรับผมเองนะ .... มันคือการให้ ตอนแรกก็คิดว่าถ่ายเสร็จก็เอารูปมาเก็บไว้ที่เรา ซึ่งถามว่าจะถ่ายเพื่อ???? สุดท้ายถ่ายเสร็จก็ให้รูปกับคนที่เราถ่ายไป เออมันดีนะ ผมเองรู้สึกว่ารูปมันมีคุณค่ามากๆเลยนะพอมันจับต้องได้ ผมได้ฟิล์มมา 2 กล่อง  เดินถ่ายไปเรื่อยทั้งที่สวนจตุจักร สยาม แล้วก็เอารูปให้เค้าไปเลย ซึ่งผมรู้สึกได้ว่าคนที่รับรูปไปดูมีความสุขดีจัง ทุกคนยิ้มและหัวเราะกับคำอุทานต่างๆ เฮ้ยๆๆๆ พี่หน้ามันอะ ห

ชื่อบทความดูน่าเศร้าจริงๆ หลังจากผมตัดสินใจมาใช้กล้องฟิลม์แบบจริงจัง ก็จะมีคำถามจากน้องๆ ที่ถ่ายภาพด้วยกันว่า พี่แล้วถ้ารูปเสียทำไง เกิดล้างแล้วฟิลม์เสียทำไง ถ้ารูปสำคัญๆแล้วพังทำไง อีกหลายๆคำถามซึ่งเกิดจากความวิตกว่า " ถ้าไม่ได้แล้วทำไง " ซึ่งเอาเข้าจริงผมก็ไม่รู้จะทำไง แต่ก่อนที่จะมาถ่ายฟิล์มผมก็คิดเรื่องพวกนี้มาพอสมควรแล้วนะ แล้วคำตอบที่ได้คือ .... ช่างแม่ง ..... จะฟิล์มเสีย แสงเข้ากล้อง ล้างผิด ต่างๆนาๆ ซึ่งมันอาจเกิดขึ้นกับเราก็ได้ ผมเองไม่สนใจเลยว่าจะเกิดอะไร ขอแค่มีความสุขที่ได้ถ่ายภาพพอ ..... จบ จริงๆผมว่าการถ่ายฟิล์มมันให้สัจธรรมหลายๆอย่างกับผมนะ การที่เราไม่ไปคาดหวังอะไร เราเองก็จะไม่ผิดหวังกับผลที่ได้ บางคนบอกแล้วถ้ารูปสำคัญมากๆ เกิดเสียจะทำไง นี่แหละครับเรื่องจริงของชีวิต ทุกสิ่งล้วนไม่มีความแน่นอน ต่อให้ถ่ายดิจิตอลถ้าเกิด SD CARD เสียหรือหายก็ไม่มีภาพอยู่ดี ฉันใดฉันนั้นครับ ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพราะ อยากบอกน้องๆว่า อย่าไปสนครับ ถ่ายเลย ส่วนผลที่จะเกิดตามมาอย่าไปแคร์ ปล่อยวาง อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเป็นไป สนุกที่ได้ถ่ายภาพ มีความสุขที่ได้ใส่ฟิล์ม

"ผู้หญิงน่าตาธรรมดา แต่ทำไมดูมีเสน่ห์เหลือเกิน" นี่แหละครับความรู้สึกแรกที่ได้กล้อง GR2 มาลองใช้ กล้องอะไรทำไมมันดูเรียบๆ เล็กๆ แต่ดูแล้วน่าใช้มากๆ จริงๆกล้อง GR2 ก็คือ กล้อง Compact กล้องที่ไม่ต้องเปลี่ยนเลนส์ ผมจะไม่พูดถึงเรื่องสเปคอะไรมากมายนะครับ เพราะอ่านแล้วน่าเบื่อ แต่จะเล่าให้ฟังว่ามันดีไหม ใช้ง่ายรึปาว เหมาะกับใครครับ ครั้งแรกที่ได้ลองใช้ GR2 ต้องบอกว่าไม่ถนัดเท่าไร เพราะมันเล็กมาก โดยทาง Ricoh thailand ให้ผมมาทั้งชุดเลย วิวฟายเดอ เลนส์ไวด์ มาโคร รีโมท ซึ่งก็งงๆว่าทำไมเยอะจัง พอลองทำความเข้าใจกับการใช้งานของมัน เออ!!! มันก็โอเคนะ ไม่ได้ยากอย่างที่คิดเอาหละ...คราวนี้ลองเอาไปถ่ายจริงๆกันดีกว่า ผมใช้เวลากับกล้อง GR2 ประมาณ 1 เดือน โดยใช้แบบให้มันอยู่ในชีวิตประจำวันของผม ต้องบอกว่าโอเคครับ ผมไม่ต้องแบกกล้อง แบกเลนส์อะไรหนักๆเลย พกใส่กระเป๋าได้สบาย เวลาเห็นอะไรน่าถ่าย ก็หยิบกล้องออกมา Snap ได้ทันทีเพราะไม่ต้องตั้งค่าอะไรมากมาย ส่วนเรื่องไฟล์ภาพสำหรับผมเองนะ รับได้สบายๆ ถ่ายแบบดัน iso เยอะๆ noise ก็ไม่น่าเกลียด ในกล้องก็จะมีพวก Filter ให้