ปล่อยวาง...ชีวิตหลังดิจิตอล

ชื่อบทความดูน่าเศร้าจริงๆ
หลังจากผมตัดสินใจมาใช้กล้องฟิลม์แบบจริงจัง ก็จะมีคำถามจากน้องๆ ที่ถ่ายภาพด้วยกันว่า
พี่แล้วถ้ารูปเสียทำไง เกิดล้างแล้วฟิลม์เสียทำไง ถ้ารูปสำคัญๆแล้วพังทำไง อีกหลายๆคำถามซึ่งเกิดจากความวิตกว่า " ถ้าไม่ได้แล้วทำไง "


ซึ่งเอาเข้าจริงผมก็ไม่รู้จะทำไง แต่ก่อนที่จะมาถ่ายฟิล์มผมก็คิดเรื่องพวกนี้มาพอสมควรแล้วนะ
แล้วคำตอบที่ได้คือ .... ช่างแม่ง .....
จะฟิล์มเสีย แสงเข้ากล้อง ล้างผิด ต่างๆนาๆ ซึ่งมันอาจเกิดขึ้นกับเราก็ได้
ผมเองไม่สนใจเลยว่าจะเกิดอะไร ขอแค่มีความสุขที่ได้ถ่ายภาพพอ ..... จบ
จริงๆผมว่าการถ่ายฟิล์มมันให้สัจธรรมหลายๆอย่างกับผมนะ การที่เราไม่ไปคาดหวังอะไร เราเองก็จะไม่ผิดหวังกับผลที่ได้ บางคนบอกแล้วถ้ารูปสำคัญมากๆ เกิดเสียจะทำไง นี่แหละครับเรื่องจริงของชีวิต ทุกสิ่งล้วนไม่มีความแน่นอน ต่อให้ถ่ายดิจิตอลถ้าเกิด SD CARD เสียหรือหายก็ไม่มีภาพอยู่ดี ฉันใดฉันนั้นครับ ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพราะ อยากบอกน้องๆว่า อย่าไปสนครับ ถ่ายเลย ส่วนผลที่จะเกิดตามมาอย่าไปแคร์ ปล่อยวาง อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเป็นไป สนุกที่ได้ถ่ายภาพ มีความสุขที่ได้ใส่ฟิล์ม หมุนโฟกัสก็พอแล้วครับ

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

เล่าสู่กันฟังกับ.....Ricoh GR2

คุณค่าของรูป....โพลารอยด์

ภาพถ่าย....บนโต๊ะทำงาน